Przemiany kultury narodowej w świetle Teorii Dezintegracji Pozytywnej Kazimierza Dąbrowskiego
Współczesne problemy kulturowej dezintegracji Europy wynikają z poważnego rozchwiania kondycji poszczególnych kultur narodowych. Przeżywają one poważne zagrożenie w wyniku społecznej odpowiedzi na poczucie braku podmiotowości wspólnot, które niestety podążą w dwóch obciążonych hamulcem rozwojowym kierunkach: z jednak strony są to bardzo wielorakie formy nacjonalizmu, z drugiej kosmopolityzmu, który oznaczają zaniechanie zainteresowania kultura narodową wspólnot. Nie jest ona skierowana przeciwko żadnej innej kulturze, wspólnocie, czy społeczności, nie implikuje poczucia wyższości i prawa dominacji. Tak pojętą kulturę narodową ukazuje polska tradycja humanistycznej pedagogiki społecznej, która wykazuje istotne analogie z innymi rodzajami humanistycznych analiz kultury, w tych ich orientacjach, które nie redukują podmiotowości i godności osoby ludzkiej w treści i działaniach budowanych na ich bazie nauk. Istotną inspiracją analiz tak pojętej kultury narodowej może być teoria dezintegracji pozytywnej Kazimierza Dabrowskiego, która ciągle nie uzyskała wystarczającej i w pełni rozwiniętej aplikacji w obszarze nauk społecznych, w tym pedagogice społecznej. Niniejszy tekst usiłuje być wskazaniem na twórcze możliwości tego typu analiz.