Kazimierz Dąbrowski
Ach, cmentarne liście!, w: DEZINTEGRACJE – LAMENTACJE I MEDYTACJE EGZYSTENCJALNE ,Warszawa 1980 (red. Tadeusz Kobierzycki)
Znikły w cieniu liście purpurowe,
Noc jesienna otworzyła grób.
Dała duszy cichą szeptu mowę,
Dusza płacze u grobowca stóp.
Zbieram często na cmentarzu liście,
Zwiędłe liście, purpurowy pęk.
Cicho wkoło, jakoś uroczyście,
Sam tu jeden i cmentarny lęk.
Anno Domini 1915
(Kazimierz Dąbrowski miał wtedy 13 lat.)
Kazimierz DąbrowskiHalucynacje, w: DEZINTEGRACJE – LAMENTACJE I MEDYTACJE EGZYSTENCJALNE, Warszawa 1980 (red. Tadeusz Kobierzycki) Halucynacje Rozstrzeliwano fiołki. Masowo, strzałami w skroń!Rozstrzeliwano! W skronie, w korzenie strzelano.Aby zapomnieć ich woni. By nie stało Fiołków. Wschodzące słońce pobladłe. Widziadło słońca,z nieba patrzało nieme. Wzruszone. Tam,gdzie za leśną zasłoną, rozstrzeliwano Fiołki. Patrzałem w szklaną kulę. Patrzałem w nocy zwierciadło.Mózgiem się w ciszę zakradłem. Widziałem dziwne sprawy.W lesie sosnowym, w ustroniu,…
Kazimierz DąbrowskiWizja schizofreniczna, w: DEZINTEGRACJE – LAMENTACJE I MEDYTACJE EGZYSTENCJALNE, Warszawa 1980 (red. Tadeusz Kobierzycki) Wizja schizofreniczna Będę zbierać siły, będę uważać, będę się w sobie przerażać,byle rozeznać to inne, i to, co bliższym się staje.Byle nie ugrząźć na rozstajach, które dzielą od tego, co w innychświatach. Co boli i nęka zatratą. I przez zatratę wzrasta.Nad wielka wodą miasto, nad wielką rzeką, księżyce,I w górę, wyżej – ulica.Stromo po schodach, stromo. Trudna i żmudna droga.Miasto…
Kazimierz DąbrowskiInterludium – mroki i miraże, w: DEZNTEGRACJE – LAMENTACJE I MEDYTACJE EGZYSTENCJALNE, Warszawa 1980 (red. Tadeusz Kobierzycki) Interludium – mroki i miraże Chmury i mroki, nic bliżej i nic dalej. Nie chcęraz jeszcze płynąć falą, mojej pozornej wiedzyzmysłowej. I rozumowania na usługach popędów.Odrzucam pewność percepcji, organicznej i błędnej,jednopoziomowość, jałowość i zaczadzenie. Przecież wiem, że na długo, a może na zawsze,chmury i mroki zamienią się w długą noc cierpienia.W samotną…
Kazimierz DąbrowskiCóż nam zostaje przy pożegnaniu, w: DEZINTEGRACJE – LAMENTACJE I MEDYTACJE EGZYSTENCJALNE , Warszawa 1980 (red. Tadeusz Kobierzycki) Cóż nam zostaje przy pożegnaniu Cóż nam zostaje przy pożegnaniu? Przy rozstaniu,przy osamotnionej mogile? Chyba tylko to,żeby się ze śmiercią nie zgodzić. Nie przystosować. A odeszłych zachować w duchu. W wyobraźni,w widziadłach. W miłości, przyjaźni. Chyba tylko to, żeby wiecznie pamiętać,wzmacniać, potrzebować. Aby na zawsze zachować. I ożywiać bliskich,…
Kazimierz DąbrowskiTylko w chorobie, w: DEZINTEGRACJE – LAMENTACJE I MEDYTACJE EGZYSTENCJALNE, Warszawa 1980 (red. Tadeusz Kobierzycki) Tylko w chorobie Tylko w chorobie, tylko w śmiertelnej chorobie,można przejrzeć bez złudy, bez pociągającej sugestii,co jest ja, a co nie-ja. Bo to drugie niezróżnicowane,wszechwładne, ruchliwe, zmysłowe, układne.Choć stale szuka radości trwania, ropieje, wrzodzieje,rozpada się. Nie ty nim władasz, ale ono włada.Nie czujesz oczu, tylko ból rozproszony.Nie czujesz twarzy, tylko bezwład rozogniony.Posuwa się to twoje ja ku krańcom istnienia.Ku temu co nie ja, co coraz bardziej obce,Coraz bardziej cudze, coraz…
Kazimierz Dąbrowski Burzą się podnieść, w: DEZINTEGRACJE, – LAMENTACJE I MEDYTACJE EGZYSTENCJALNE, Warszawa 1980 (red. Tadeusz Kobierzycki) Burzą się podnieść Burzą się podnieść, w wichrze medytować. Rozdzielić się,przedrzeć, z siebie wywędrować, eterycznie, astralnie, duchowo.Lecz tym samym być, tym samym, choć wyższym i nowym. A potem biec, a potem truchtem, galopem pożarem,przenieść się, zawieruszyć w dziwacznych oparach. A potem wślizgnąć się w moich bliskich groby.Koło nich, w nich,…
