Wizyta na cmentarzu w Quebeku
Kazimierz Dąbrowski
Wizyta na cmentarzu w Quebeku, w: DEZINTEGRACJE – LAMENTACJE I MEDYTACJE EGZYSTENCJALNE, Warszawa 1980 (red. Tadeusz Kobierzycki)
Wizyta na cmentarzu w Quebeku
Na cmentarzu w Quebeku, grupa małych kamiennych pomników!
Mnóstwo małych drewnianych krzyżyków, niektóre spróchniałe.
Niektóre nowe, jeszcze inne, w proch starte. Cmentarz sióstr,
Cmentarz zakonnic. Mało kto o nim pamięta. Na krzyżach napisy:
O latach cierpienia, wyrzeczenia, o ciężkiej pracy, o drodze przez ciszę,
Przez samotność, przez wspólnotę, która często nic nie znaczy.
A potem starość, potem śmierć, a potem zapomnienie!
Przedtem marzenia i oczekiwania, rzuty rozedrgane w nieśmiertelność!
Na każdym z krzyży napis tragiczny, podobny i jednakowy, groteskowy!
Wiara, że w przyszłości coś może rozsadzi niemoc grobu:
„En attendent la resurection” – to samo, powtarzane wszędzie i ciągle.
Wędruje i po grobach się wspina: O nadziejo jedyna! O smutku cieni!
O kraino milczenia, prochem wsparta. Z ludzkiego głosu odarta!
A jednak mimo wszystko, mimo groteski, mimo wzruszenia ramion,
Mimo cmentarnego cienia, mimo braku odpowiedzi i mimo milczenia,
Mimo braku potwierdzeo od lat tysięcy, coś mówi nam siłą wizji, nieodparcie,
Że tylko to jest warte, że to jest bezsens sensowny, że to jest prawda,
Która może powstrzymać obłęd zbiorowy, zbiorowe samobójstwo.
Tylko byt indywidualny, przez wieki, od wieków, na wieki:
„Ici repose en attendent la resurection”!
